پریشان..."علیرضا بدیع"

چون طفل که از خوردن داروست پریشان

با دوست پریشانم و  بی دوست پریشان

ابرو به هم آورده و گیسو زده بر هم

چون ابر که بر گبند مینوست پریشان

مجموعه‌ی ناچیز من آشفته‌ی او باد

آنکس که وجودم همه از اوست پریشان

دست و دل من بر سر این سلسله لرزید

در جنگل گیسوی تو آهوست پریشان

آرامش دریای مرا ریخته بر هم

ماهی که پری‌خوست پری‌روست پریشان

با حوصله‌ی تنگ و دل سنگ چه سازم؟

با دوست پریشانم و بی دوست پریشان