بامن بمان..."نفیسه مقدادی"

با من بمان تا در کنارت جان بگیرم

در سینه ی طوفانیت سامان بگیرم

دیروز با نامت شدم آغاز ، مگذار

امروز بی نامِ تو ، من پایان بگیرم

در دشت بی آب خیالم ریشه کردی

فرصت بده تا وامی از باران بگیرم

جان دادم گر باب میل توست،هر دم

چشمت مرا کافی ست تا فرمان بگیرم

رنگ خزان چون می زنی بر لحظه هایم

من داد خود از مهر یا آبان بگیرم ؟

پُر می شوم از شور هستی با نگاهت

با من بمان تا بار دیگر جان بگیرم...